Δύο άσημοι αλλά φιλόδοξοι ηθοποιοί. Ένας ομοφυλόφιλος, παραγνωρισμένος σκηνοθέτης. Μια θεατρική διασκευή του Δον Ζουάν του Λόρδου Μπάυρον.

Το θεατρικό. Η ζωή μου στην τέχνη του Άντριου Κάουι είναι ένα έργο σύγχρονο που απεικονίζει με φρέσκια και χιουμοριστική ματιά, χωρίς καθωσπρεπισμούς, καταστάσεις μιας πολύ οικείας πραγματικότητας. Ήρωες που ταλαντεύονται ανάμεσα στις φιλοδοξίες και τις «υποχωρήσεις» – οι οποίες συχνά έρχονται σε σύγκρουση με την προσωπική τους ηθική, όποια κι αν είναι αυτή- που πρέπει να κάνουν εξ’ ονόματος της τέχνης τους. Επί της ουσίας, άνθρωποι που αγωνίζονται να βελτιώσουν τη ζωή τους.

Προσωπικές σχέσεις τόσο αλληλένδετες που προκαλούν μόνο μπλεξίματα. Η ομοφυλοφιλία. Το εφήμερο των σχέσεων εις βάρος της έντονης επιθυμίας για βαθύτερη και ουσιαστικότερη επαφή. Καμία μιζέρια όμως. Ο Κάουι δεν κρίνει, δεν καυτηριάζει, δεν σχολιάζει. Παρατηρεί και καταγράφει ρεαλιστικά, σχεδόν κυνικά.

Τρεις χαρακτήρες που αγωνίζονται μέσα από τη μοναξιά και τη μοναχικότητά τους να δημιουργήσουν κάτι συλλογικό. Ο ατομικισμός και το προσωπικό συμφέρον σε διαρκή σύγκρουση με το ομαδικό, δηλαδή η ζωή – έτσι όπως είναι σήμερα διαμορφωμένη- σε διαρκή σύγκρουση με την τέχνη, η οποία όσο μοναχική κι αν είναι κατά τη δημιουργία της απαιτεί την επαφή με το κοινό για να αποκτήσει υπόσταση.

Είναι δύσκολο να γράψω μέσα σε λίγες γραμμές για την εμπειρία μου ως σκηνοθέτης – παραγωγός και ηθοποιός για το «Η Ζωή Μου Στην Τέχνη».

Από την πρώτη στιγμή που έπεσε το κείμενο «τυχαία» στα χέρια μου, με κέρδισε ο απλός λόγος του, το έξυπνο χιούμορ του καθώς και η αμεσότητα με την οποία ο Cowie χειρίζεται θέματα όπως η ανθρώπινη σεξουαλικότητα, τα παιχνίδια εξουσίας, οι σχέσεις και οι προ βολές του μυαλού μας. Όλα αυτά με έκαναν να πιστέψω σε αυτό, να ενεργοποιηθώ και να ενεργοποιήσω ένα κύκλο ανθρώπων και συν θηκών, ο οποίος χωρίς καλά καλά να το καταλάβω με έφερε σε αυτή τη στιγμή.

Η ομάδα ήταν η βάση για να πραγματοποιηθούν όλα. Ήθελα να δημιουργήσω έναν κοινό στόχο και να καλέσω γύρω από αυτόν ετερόκλητους και εξαιρετικούς ανθρώπους που γνώριζα τις δυνατότητές τους.

Έτσι δημιουργήθηκε η «Breath Of Art». Το πιο δυνατό μας εργαλείο σε όλο αυτό το εγχείρημα αποτέλεσε η εσωτερική σιωπή που κάθε στιγμή καλούμασταν να ανασύρουμε από μέσα μας.

Ξεκινήσαμε με ενθουσιασμό και όρεξη για δημιουργία. Και ξαφνικά η Μαρία τραυματίζει το πόδι της. Οι δυσκολίες που παρουσιάστηκαν ήταν αρκετές όμως ήμασταν δια τεθειμένοι να τις μετατρέψουμε σε δημιουργικότητα. Δεύτερο χτύπημα η ανακοίνωση του γιατρού που άφησε την Μαρία εκτός σκηνής έξι μόλις ημέρες πριν την πρόγραμματισμένη πρεμιέρα. Άλλη μια στιγμή που έπρεπε να ξεπεράσουμε τα όρια μας. Η Χριστέλα άφησε τα χρέη της ως βοηθού σκηνοθέτη και μέσα σε μια μέρα βρέθηκε να είναι η πρωταγωνίστρια της παράστασης. Μαζί με την συμπαράσταση του Νικόλα, αποφασίσαμε για άλλη μια φορά να μετατρέψουμε τα απρόοπτα της «Ζωής μας σε Τέχνη».

Λένε ότι η εμπειρία είναι αυτό που μετράει. Δεν θα διαφωνήσω. Καλή διασκέδαση.

Λίγα Λόγια για τον Συγγραφέα

Ο Andrew Cowie γεννήθηκε στη Μεγάλη Βρετανία. Είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας θεατρικών έργων. Ζει στο Μπέρμινγκχαμ στην Αγγλία. Το “Η ζωή μου στη Τέχνη” ήταν το πρώτο ολοκληρωμένο θεατρικό έργο του και πρωτοπαίχτηκε στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου, στη Σκωτία το 1998 όπου ο Άντρι ου έπαιξε το ρόλο του Γκράχαμ. Στη συνέχεια παίχτηκε στο Λονδίνο την ίδια χρονιά και από τότε έχει μεταφραστεί και παιχτεί στις ΗΠΑ, στη Φιλανδία, την Ιταλία και την Αυστραλία.

Άλλα έργα του είναι τα: The Authorised Version, Friction, Castle Dracula and Cait’s Story. Σε άλλες δουλειές του για το θέατρο περιλαμβάνεται και μια θεατρική διασκευή του 1984 του Τζωρτζ Όργουελ και μια αγγλική μετάφραση στις Τρεις αδερφές του Τσέχωφ.