σύνθεση από κείμενα του Χάρολντ Πίντερ και ποιήματα του Μπέρτολντ Μπρεχτ
«Το δίχως άλλο ζούμε σε σκοτεινούς καιρούς. Βλέπουμε τον άνθρωπο να τον έχουν παίγνιο δαιμονικές δυνάμεις.
Οι ηλίθιοι μονάχα ζουν ανέμελοι…» και τέτοιοι είναι οι ήρωες του «Καμπαρέ…των Σκουπιδιών», ακραία ίσως,
αντιπροσωπευτικά όμως δείγματα μιας αποβλακωμένης αργουελικής κοινωνίας.
Το «Καμπαρέ…των Σκουπιδιών» είναι μια συρραφή από κείμενα των Χάρολντ Πίντερ και Μπέρτολντ Μπρέχτ, με στόχο τη δημιουργία ενός
νέου έργου με ενιαία πλοκή, ενταγμένου σ’ ένα ψυχαγωγικό πρόγραμμα, και τούτο γιατί δυστυχώς, μόνο κατ’ αυτό τον τρόπο μπορεί
κανείς να προσεγγίσει το σύγχρονο θεατή.
Ο χώρος δράσης (των ηρώων), είναι ένα αυτοσχέδιο καμπαρέ στημένο ανάμεσα στα ερείπια, που άφησε πίσω της μια πυρηνική καταστροφή.
Μέσα από τα νούμερα του προγράμματος, οι ήρωες του, εκμυστηρεύονται στο θεατή, τα μεγάλα τους μυστικά:: πως εντάχθηκαν στο σύστημα,
πως υπέταξαν την συνείδηση τους στο ατομικό τους συμφέρον, πως υιοθέτησαν τις αντιλήψεις της νέας τάξης πραγμάτων…κι όσοι απ’ αυτούς αντέδρασαν,
πως «καθαγιαστήκαν» από τις μεθόδους επιβολής του αστυνομικού κράτους…Και εν τέλει πως παραπλανήθηκαν ότι υποκατέστησαν το Θεό μέσα από τα
επιτεύγματα της Επιστήμης.
Ο συνδετικός μας κρίκος – ο κομπέρ – μάταια προσπαθεί να αφυπνίσει συνειδήσεις και να αποτρέψει τους ανθρώπους από το να επαναλάβουν
τα σφάλματα τους. Ως σύγχρονος Ιησούς καλείται να κουβαλήσει στις πλάτες του το Σταυρό του μαρτυρίου και του βάρους της Προφητείας του.
Η δαιμονική του όμως πλευρά – γέννημα θρέμμα της τεχνολογίας – – της κλωνοποίησης – τον προδίδει και τον παραδίδει, ως ένας σύγχρονος Ιούδας,
στα χέρια της νέας τάξης πραγμάτων προς συμμόρφωση…όπερ και εγένετο…
Στην σύγχρονη κοινωνία ο άνθρωπος υποταγμένος στο φαιδρό και ευτελές ατομικό συμφέρον του, δεν αποτελεί πια παρά ένα απλό και αδύναμο γρανάζι του συστήματος, δίχως περιθώρια επιλογής, δίχως περιθώρια ηθικής. Φοβισμένος, υποταγμένος, ανήμπορος να αισθανθεί, ανήμπορος να κατανοήσει, ανήμπορος να αντιληφθεί έστω, το τέλος που έρχεται.
Την ώρα που ο πλανήτης μολύνεται, την ώρα που οι βόμβες διαμελίζουν αθώους πολίτες, εκείνος ψυχαγωγείται παρακολουθώντας το «σόου» από την τηλεόραση και εξακολουθεί να χορεύει ξέφρενα σε χώρους «μαζικής ψυχαγωγίας» βλακωδώς αδιάφορος για το μέλλον που του επιφυλάσσει η μοίρα…
Από αυτό το φινάλε του έργου ξεκίνησε η σύλληψη της ιδέας για την παράσταση.
Αυτή η εικόνα που ίσως για πολλούς να είναι ανυπόφορη και βάρβαρη, είναι αυτή που αντικατοπτρίζει την ψυχή του σημερινού ανθρώπου ..στα μάτια μου.
ΠΕΤΡΟΣ ΝΑΚΟΣ
«Θα γραφεί τότε η τελευταία πινακίδα, η σπασμένη, η χωρίς αναγνώστες: ο πλανήτης θα τιναχτεί στον αέρα.
Αυτοί που δημιούργησε θα τον εξαφανίσουν. Μαζί για να ζούμε επινοήσαμε τον καπιταλισμό.
Όταν τη φυσική επινοήσαμε, η σκέψη μας πήγε πιο μακριά. Στον τρόπο για να πεθάνουμε μαζί»
Μπ. Μπρέχτ
HPIM1266.JPG 
TRAILER Παράστασης
Κριτικές
Το πολυθέαμα «Το Καμπαρέ … των Σκουπιδιών», βασισμένο σε κείμενα του μόλις βραβευμένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας Χάρολντ Πίντερ και σε ποίηση του Μπέρτολντ Μπρεχτ είναι αποσπάσματα από επτά μονόπρακτα του Πίντερ (Ο Υποψήφιος, Πρόβλημα στο Εργοστάσιο, Στάση Λεωφορείου, Νέα Τάξη Πραγμάτων, Ένα ακόμα και Φύγαμε, Συνέντευξη, Ακριβώς - σε μετάφραση Ερρίκου Μπελιέ), που συνδέονται σε μια πρωτότυπη ιδέα του ηθοποιού και σκηνοθέτη Πέτρου Νάκου. Με πολλή φαντασία, κέφι, χορό, τραγούδι, drug-show, video-art ο σκηνοθέτης συνθέτει ένα ψυχαγωγικό πρόγραμμα, δημιουργώντας ένα σουρρεαλιστικό καμπαρέ που φιλοδοξεί να ψυχαγωγήσει, να ξαφνιάσει, αλλά και να προβληματίσει … Σε μια εποχή κάπου στο μέλλον, μια ‘παράξενη’ ομάδα ηθοποιών και χορευτών –όλοι προϊόντα κλωνοποίησης- δημιουργούν μέσα στα χαλάσματα μιας πυρηνικής καταστροφής, ένα αυτοσχέδιο καμπαρέ, αναζητώντας μέσα απ’ αυτό μια διέξοδο έκφρασης και εκτόνωσης, παρουσιάζοντας μέσα από μια σειρά χιουμοριστικών σκετς την ‘ιστορία της ανθρωπότητας’. Σαρκάζουν και καυτηριάζουν πολιτικο-κοινωνικά ζητήματα, όπως η ανεργία, η διάλυση των κοινωνικών ιστών, η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το αστυνομικό κράτος, τον κοινωνικό ρατσισμό, το βίαιο πρόσωπο της εξουσίας, την τρομοκρατία και, εν τέλει, την παγκοσμιοποίηση και τη νέα τάξη πραγμάτων, αναπαριστώντας το νέο κόσμο στον οποίο αυτά τα δεδομένα οδηγούν. Ένας τραβεστί, ένας μαχαιροβγάλτης κάου-μπόυ, ένας θρησκόληπτος απατεωνίσκος, ένας αποστειρωμένος επιστήμονας, μια σεξομανής δημοσιογράφος, μια ανδροπρεπέστατη εργάτρια και δύο παρουσιαστές-κομπέρ, απομεινάρια όλοι της επερχόμενης κοινωνίας, συνθέτουν το μικρόκοσμο του καμπαρέ και δημιουργούν ένα πρωτότυπο σπονδυλωτό δίωρο ‘διασκέδασης’, όπου οι θεατές μετατρέπονται σταδιακά σε θαμώνες του καμπαρέ, πίνοντας το ποτό τους και παρακολουθώντας τη δράση σε δύο επίπεδα –ρεαλιστικό και φανταστικό: τους ήρωες ως πραγματικούς χαρακτήρες και ως καλλιτέχνες του καμπαρέ. Η μουσική της παράστασης, εμπνευσμένη από επιλογή ποιημάτων του Μπέρτολντ Μπρεχτ, μεταδίδει στο κοινό την ατμόσφαιρα του καμπαρέ μέσα από σύγχρονους, ηλεκτρονικούς δρόμους και υπογράφεται από την Ελένη Λομβάρδου. Οι χορογραφίες είναι της Μαρίνας Μαυρογένη, ενώ οι εικαστικές video-art δημιουργίες είναι του Θάνου Φατούρου.
Διαβάστε περισσότερα εδώ«Το καμπαρέ των σκουπιδιών» τιτλοφορεί την κειμενική και σκηνοθετική σύνθεση που παρουσιάζει στο θέατρο «Altera Pars» ο Πέτρος Νάκος. Ο χαρακτηρισμός της σύνθεσης αυτής, από το δημιουργό της, ως «ένα σουρεαλιστικό καμπαρέ», μάλλον μπερδεύει, ως προς τους αισθητικούς όρους, το θεατή που θα δει την εντυπωσιακή - και εντυπωσιοθηρική - παράσταση. Παράσταση μόχθου του σκηνοθέτη μέχρι το στήσιμό της. Προπάντων πολύ κοπιώδης - σωματικά, φωνητικά, υποκριτικά - για τους ηθοποιούς. Παράσταση, που με το προοδευτικό κοινωνιολογικό περιεχόμενό της (περιλαμβάνει και σπαράγματα κειμένων του Μπρεχτ και του Πίντερ) και με τον τίτλο της, παραπέμπει στο προπολεμικό γερμανικό θέατρο-καμπαρέ και στην εμπνευσμένη από αυτό ταινία «Καμπαρέ» (χρησιμοποιεί, μάλιστα, και το τραγούδισήμα της ταινίας που τραγουδά ο ηθοποιός που υποδύεται τον κομπέρ), αλλά, η οποία, τελικώς, παρ’ ότι ίσως θέλει να τα σχολιάσει, παγιδεύεται, και υπηρετεί από την αρχή έως το τέλος της, την παρακμιακή, διεστραμμένη, παραλογισμένη, σκληρή, αντιαισθητική «αισθητική» των σύγχρονων αμερικανόθρεφτων μουσικο-θεατρικών σόου. «Αισθητική» που δεν «κολλά» αισθητικά και κυρίως θεματολογικά ούτε με τα μπρεχτικά, ούτε με τα πιντερικά «δάνεια», που παρενέβαλε στο κείμενό του ο Π. Νάκος. Παρά την πρόθεσή του να καυτηριάσει τα κοινωνικά και πολιτιστικά «σκουπίδια» της σημερινής, βίαιας, εκμεταλλευτικής καπιταλιστικής κοινωνίας, ο Π. Νάκος έπεσε στην εντυπωσιοθηρική λούμπα τους, χωρίς να κάνει, έστω στο φινάλε της παράστασης, μια μικρή αισθητική ανατροπή-καταδίκη των «σκουπιδιών», ανατροπή αρμόζουσα στον Μπρεχτ, ώστε ο θεατής να μπορέσει να συγκροτήσει το κοινωνικό μήνυμά του. Πάντως ο Π. Νάκος, σκηνοθετικά είναι πολύ ευρηματικός και ικανός να ασκεί και να αποσπά από τους ηθοποιούς το μέγιστο των δυνάμεων και εκφραστικών μέσων τους. Και μόνο για τον ερμηνευτικό μόχθο τους, που αφειδώλευτα υπηρέτησε τη σκηνο¬θεσία, αξίζουν αναφοράς: Μάριος Συμεωνίδης, Κατερίνα Μπάστα, Αναστάσης Κολοβός, Ηλέκτρα Τριανταφυλλίδη, Στέργιος Ιωάννου, Δημήτρης Καρατζιάς, Δανάη Σδούγκου, Βαγγέλης Χαλκιαδάκης, Αλέξανδρος Κλημόπουλος, Μαρίτα Βλασσοπούλου, Σοφία Γκάτση, Μαρία Γαλάτη. Συ-ντελεστές της παράστασης είναι οι Ελένη Λομβάρδου (μουσική), Δανάη Χατζάκη (σκηνικό), Δέσποινα Χειμώνα (κοστούμια), Μαρίνα Μαυρογένη (χορογραφία). Μιχάλης Μπούρης (φωτισμοί), Θάνος Φατούρος - Καίσαρας Βρεττός - Αλέξανδρος Κλημόπουλος (βίντεοαρτ).
ΘΕΜΕΛΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 15/6/2006ΘΕΜΕΛΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 15/6/2006