του Ζαν Κοκτώ
Τέσσερις θεατρικοί μονόλογοι του Ζαν Κοκτώ:
«Στο Πανηγύρι»
«Η Ανθρώπινη Φωνή»
«Η Ψεύτρα»
«Το Φάντασμα της Μασσαλίας»,
Διάσπαρτοι από έξυπνες παγίδες και τολμηρές μπλόφες που ως σκοπό έχουν να τροφοδοτούν τα όνειρα, τις επιθυμίες για αλλαγή, τις αποδράσεις από το τέλμα των κοινωνικών και διαπροσωπικών σχέσεων. Γυναίκες αντιμέτωπες με την πραγματικότητα βιώνουν μέσα από τη μνήμη τους στιγμές μοναδικές, σε μια ποιητική ατμόσφαιρα, με τρόπο άλλοτε πικρό και άλλοτε κωμικό.
Τους μονολόγους του Ζαν Κοκτώ ερμηνεύουν:
Η Μίνα Χειμώνα (Στο πανηγύρι- Η Ανθρώπινη Φωνή)
Η Έλενα Μπόντη (Η Ψεύτρα)
Η Ιωάννα Σταβάρα (Το Φάντασμα της Μασσαλίας) και
ο Χάρης Φλέουρας σ’ ένα ρόλο που αποτελεί συνδετικό κρίκο και ενώνει τους μονολόγους, σε μία θεατρική μορφή.
TRAILER Παράστασης
Kριτικές
Η ποιητική και νεανική φωνή του ΖΑΝ ΚΟΚΤΟ «Altera Pars». Η άλλη πλευρά. Ενας νέος πολυ- χώρος πολιτιστικών και εκπαιδευτικών εκδηλώσεων και παραστάσεων έρχεται να προτείνει την... άλλη πλευρά στα θεατρικά μας πράγματα. Η νέα παραγωγή του - δεύτερη μετά το «Handbag», που κέρδισε καλές εντυπώσεις- ακούει στον τίτλο «Αυτή ολομόναχη» και αποτελεί πρόταση του «εναλλακτικού» θεάτρου που θέλει να σπάσει τις γνωστές και δοκιμασμένες φόρμες. «Αυτή ολομόναχη» Ο νεότευκτος πολυχώρος της οδού Μεγάλου Αλεξάνδρου φιλοξενεί μια παράσταση μονολόγων του μεγάλου ποιητή Ζαν Κοκτό. Εξυπνη ιδέα να προτείνουν το νέο μέσα απ′ την πάντα «νεανική» και σφύζουσα ποίηση του Κοκτό. Ο σημαντικός δραματουργός συναρπάζει στα μονόπρακτα «Η ανθρώπινη φωνή», «Ψεύτρα», «Το φάντασμα της Μασσαλίας», «Στο πανηγύρι», που παρουσιάζονται σε ενιαία παράσταση στο «Altera Pars» σε σκηνοθεσία Πέτρου Νάκου. Η παράσταση του Νάκου σκύβει με ενδιαφέρον στα μονόπρακτα και «φωτίζει» τις κρυφές τους πτυχές. Ο ίδιος που ′χει μεταφράσει τα κομμάτια του Κοκτό, δουλεύει πάνω σ′ αυτά με φαντασία και στήνει ποιητικές ατμόσφαιρες που ′χουν όμως και στοιχεία σημερινά-ηλεκτρονικούς ήχους, σύγχρονη αισθητική μεταμοντέρνα. Εχει φροντίσει πολύ τον σκηνικό διάκοσμο, τη γενική εικόνα, έχει ασχοληθεί με την παραμικρή λεπτομέρεια και έχει εργαστεί με προσοχή με όλους τους συνεργάτες του που′ χουν επιτύχει αξιόλογα αποτελέσματα. Τα σκηνικά του Μάνου Σγουρού είναι λειτουργικά, τα κοστούμια της Δέσποινας Χειμώνα είναι φτιαγμένα με έμπνευση, εκκεντρικό αυτό απ′ το «Πανηγύρι», υπέροχο αυτό που φορά η ηρωίδα στην «Ανθρώπινη φωνή». Ενδιαφέρουσα δουλειά έκανε στην κινησιολογία η Ελβίρα Μπαρτζώκα και αποτελεσματικότατος στο βίντεο και τους φωτισμούς ο Διονύσιος Ευθυμιόπουλος. Η Μίνα Χειμώνα, που έχει φτιάξει με κατάθεση ψυχής το «Altera Pars», πετυχαίνει εντυπωσιακές ερμηνείες. Τόσο στο «Πανηγύρι» -δύσκολο εγχείρημα να υπηρετήσει με ακρίβεια δεξιοτέχνη την εκκεντρική σκηνοθετική άποψη του Νάκου, ακίνητη σ′ όλη τη διάρκεια του μονοπράκτου-, όσο και στην απαιτητική «Ανθρώπινη φωνή». Εκεί πραγματικά «εντυπωσιάζει». «Γίνεται» η παράφορη ηρωίδα του Κοκτό, που αποχαιρετά τον μεγάλο έρωτά της, μέσα από ένα τηλέφωνο που ′χει τυλιγμένο γύρω απ′ τον λαιμό της. Εχει μοναδική αμεσότητα και αξιοθαύμαστη εσωτερικότητα. Η Ελενα Μπόντη στην πολύ δύσκολη «Ψεύτρα» της «παίζει» με το κοινό με ενδιαφέροντα τρόπο και πάλλεται μιλώντας για το ψέμα και την αλήθεια που κονταροχτυπιούνται και πρωταγωνιστούν στη ζωή μας. Εχει έντονη σκηνική παρουσία και διαθέτει μέτρο κι ακρίβεια. Η Ιωάννα Σταθάρα παίζει κι αυτή ένα άλλο «ιδιαίτερο» πλάσμα του Ζαν Κοκτό στο «Φάντασμα της Μασσαλίας» και φαίνεται ότι δούλεψε σκληρά για να αναμετρηθεί με ένα τόσο απαιτητικό κείμενο. Αισθητά «παρόντος» παρά τη βουβή παρουσία του ο Χάρης Φλέουρος.
Βασίλης Μπουζιώτης, Έθνος της Κυριακής , 31/05/2003.
Οι θεατρικές ομάδες, όπως γράφαμε και στο προηγούμενο σημείωμά μας, προκειμένου να υπάρξουν μέσα στο κορεσμένο θεατρικό τοπίο της πόλης μας, προσπαθούν να δώσουν ένα ιδιαίτερο στίγμα στην παρουσία τους, κυρίως με τα κείμενα που συνοδεύουν το πρόγραμμά τους. Η ιστορία είναι παλιά και πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι πολύ λίγες θεατρικές ομάδες (τουλάχιστον αυτές που γνωρίσαμε μεταπολιτευτικά), επιβεβαίωσαν μέσα στο χρόνο της διαδρομής τους τά ίδια τους τα κείμενα. Κι όχι αναγκαστικά λόγω κακής πρόθεσης αλλά των άτεγκτων νόμων της αγοράς. Όμως συνολικά από την παρουσία τους το θέατρο βγήκε κερδισμένο, παρότι γνωστές θεατρικές ομάδες διαλύθηκαν και οι ανταγωνισμοί έβαλαν λουκέτο σε θέατρα την ώρα μάλιστα της ακμής τους. Κι αυτό γιατί στο θέατρο, την πιο συλλογική μορφή τέχνης, συμβαίνει κάτι μαγικό. Τίποτε δεν πάει χαμένο. Τίποτε δεν περνάει στην ανυπαρξία, παρότι είναι η πιο εφήμερη τέχνη, παρότι η αυλαία σαρώνει στο τράβηγμά της κάθε εικόνα Η ομάδα Altera Pars πρωτοσυστήθηκε στο κοινό μόλις τον φετινό χειμώνα με το Handbag του Mark Ravenhitt, στον καινούργιο χώρο που δημιούργησε, μετατρέποντας ένα παλιό συνεργείο στον Βοτανικό σε σύγχρονο καλαίσθητο και λειτουργικό θέατρο. Σκοπός της ομάδας, όπως γράφουν οι ίδιοι, είναι να φωτιστεί η «άλλη πλευρά» ιδεών, εικόνων, γεγονότων, συναισθημάτων. Και ακόμα περισσότερο «να συμβάλουν στην ανάπτυξη και εξέλιξη του καλλιτεχνικού και πολιτιστικού γίγνεσθαι του τόπου μας» Στόχοι υψηλοί που μόνο το μέλλον μπορεί να αποτελέσει κριτή τους. Πάντως οι μονόλογοι του Jean Cocteau (Στο πανηγύρι, Η ανθρώπινη φωνή, Η ψεύτρα, το φάντασμα) που παρακολουθήσαμε, είχαν αισθητική συνοχή, η σκηνοθεσία προσπάθησε να αφαιρέσει την πατίνα του χρόνου και να τα παραδώσει στο κοινό με σύγχρονη ματιά και σε αυτό βοήθησαν πολύ τα «σκληρά» σκηνικά του Μάνου Σγουρού. Η Μίνα Χειμώνα υπερβατική στο «Πανηγύρι», απέδωσε «Την ανθρώπινη φωνή» με ερμηνευτική σταθερότητα και συναισθηματική εξωστρέφεια. Δυνατή παρουσία η Ιωάννα Σταβάρα.
Όλγα Μοσχοχορίτου, Ημερησία, 24-25/05/2003.
