Η παράσταση βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του Alessandro Boffa

Πρωταγωνιστής στη… ζωώδη κωμωδία του ιταλικής καταγωγής Alessandro Boffa, είναι ο Βίσκοβιτς. Φίλοι του Βίσκοβιτς είναι ο Τζούκοβιτς, ο Πέτροβιτς και ο Λόπεζ, ενώ η γυναίκα που βρίσκεται πάντα στο προσκήνιο της ερωτικής του ζωής είναι η γοητευτική Λιούμπα. Ο Βίσκοβιτς μέσα από την αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, κάνει μια κατάθεση ψυχής καταστώντας μας κοινωνούς –σαν ένας άλλος Γούντι Άλεν- των ερωτικών ανασφαλειών του και των κοινωνικών συμπλεγμάτων που συνεχώς τον κατατρέχουν.
Αυτό που όμως είναι ιδιαίτερο στις ιστορίες του Βίσκοβιτς είναι πως αυτός είναι… ένα κτήνος. Κυριολεκτικά όμως. Σε κάθε αυτοτελές διήγημα του βιβλίου ο Βίσκοβιτς είναι και ένα διαφορετικό ζώο.
Ένα ερμαφρόδιτο σαλιγκάρι που ερωτεύεται τον…εαυτό του, ένας αστυνομικός σκύλος που ασπάζεται το βουδισμό, ένας μυωξός (τρωκτικό που θεωρείται εξαιρετικά υπναλέο ζώο και πέφτει σε παρατεταμένη χειμερινή νάρκη) ο οποίος δημιουργεί στον ύπνο του τη γυναίκα των ονείρων αλλά αυτή…δεν του κάθεται, ένα λιοντάρι που ερωτεύεται μια γαζέλα, ένας δολοφονικός από τη φύση του σκορπιός που πέφτει σε κατάθλιψη γιατί θέλει να γίνει κοινωνικός αλλά όποιον αγαπά ενστικτωδώς μόλις τον συναντά τον σκοτώνει, ένας παπαγάλος που επικοινωνεί με την ερωμένη του… παπαγαλίστικα είναι μερικοί από τα κτήνη-Βίσκοβιτς.

Από τον πρόλογο του πρωτοτύπου

Να’ μαστε, λοιπόν, πάνω σ’ εκείνο το παγωμένο ρεύμα, μόνοι οι δυο μας, σαλπάροντας στην πολική νύχτα. Ο Βίσκοβιτς γύρισε και είπε: Θα ‘θελα να καταγράψεις τη συζήτηση μας… μαύρα σημάδια αραδιασμένα σε λευκή επιφάνεια…

Αυτό είναι αδύνατο, απάντησα. Δεν είμαι δακτυλογράφος. Δεν είμαι συγγραφέας. Είμαι πιγκουίνος. Για μένα «μαύρα σημάδια αραδιασμένα σε λευκή επιφάνεια, είναι πιγκουίνοι που κάνουν άλλους πιγκουίνους.

Έτσι, ένα μήνα μετά, βρίσκομαι εδώ, ακίνητη, μ’ ένα αυγό κάτω από την κοιλιά μου, αναπολώντας…

Εγώ πρώτη είχα πάει τη συζήτηση προς τα εκεί.