του Κάρλος Φερρέρα
Λίγα λόγια για το έργο:
Τρεις αδελφές ζουν μαζί στο παλιό σπίτι της οικογένειας. Είναι τρίδυμες και μοιάζουν σαν τρεις σταγόνες νερό.
Απομονωμένες η κάθε μια στον κόσμο της, αναπολούν, διεκδικούν, θυμώνουν, ονειρεύονται… μέσα από τρεις μονολόγους, περνώντας από την ευτυχία της φαντασίας, στην απελπισία της πραγματικότητας και της μοναξιάς.
Τι κρύβεται όμως πίσω από μια φαινομενικά συνηθισμένη ζωή;
Πού βρίσκεται η ουσία που διαπερνά σαν υπόγειο ρεύμα, αποκαλύπτει μια άλλη πραγματικότητα και αναδεικνύει ως πρωταρχική και ουσιώδη την εσωτερική διάσταση των πραγμάτων, άλλοτε με τραγικότητα και άλλοτε με χιούμορ;
Μία ηθοποιός υποδύεται και τους τρεις ρόλους, σ΄έναν αφαιρετικό χώρο, όπου ο χρόνος και ο τόπος μπερδεύονται και ταξιδεύουν από το πραγματικό στο φανταστικό και από το παρόν, στο παρελθόν και το μέλλον.
Ο κουβανός συγγραφέας Κάρλος Φερρέρα ενώνει με την «Αόρατη Αλυσίδα», όχι μόνο τις τρείς πρωταγωνίστριες του ομώνυμου έργου του, αλλά και όλες τις γυναίκες του κόσμου που ζουν μέσα σε μια οικογένεια που δεν φαίνεται να διαφέρει και τόσο πολύ από τις άλλες…
Ο συγγραφέας:
Ο Κάρλος Φερρέρα γεννήθηκε στην Κούβα. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Instituto Superior Politecnico Jose Antonio Echevarria (ISPJAE) της Αβάνας. Γράφει κριτική για τον κινηματογράφο στην ιστοσελίδα YA.COM και αρθρογραφεί σε ισπανικά περιοδικά και εφημερίδες. Τα τελευταία χρόνια ζει στη Βαρκελώνη και ασχολείται με τη σκηνοθεσία τηλεοπτικών προγραμμάτων όπως “Ο μεγάλος αδελφός”, “Ο μεγάλος αδελφός-εκδοχή VIP”, “Το σπίτι της ζωής σου”, “Αυτή η κουζίνα είναι μια κόλαση”, “Οι τέσσερις στους τέσσερις”, “Οι επιζήσαντες: Περιπέτεια στην Καραϊβική” και “Σούπερ Μοντέλο 2006”.
“Η αόρατη αλυσίδα” είναι το πρώτο θεατρικό του έργο. Παρουσιάστηκε στη Βαρκελώνη και στην Αργεντινή το 2009 και 2010-2011 αντίστοιχα.
Κριτική του Κ. Γεωργουσόπουλου για την παράσταση:
Πολύ λίγα δείγµατα έχουµε από το θέατρο το ισπανόφωνο πέρα από το καθαυτό το ισπανικό. Και αυτό το τελευταίο µάς έγινε πρόσφατα γνωστό χάρις στη Μαρία Χατζηεµαννουήλ, θεατρολόγο και µεταφράστρια που µε αξιοθαύµαστη ενηµέρωση µας εφοδιάζει µε απροσδόκητα κείµενα της Ιβηρικής Χερσονήσου. Ιδού, λοιπόν, που τώρα έχουµε ένα άκρως ενδιαφέρον έργο από την Κούβα. Για να είµαι ακριβής, έργο κουβανού συγγραφέα ο οποίος, όπως πληροφορούµαι, τα τελευταία χρόνια ζει στη Βαρκελώνη. Εχω πάντως την εντύπωση πως το έργο που µας παρουσίασε η Μίνα Χειµώνα στο θέατρο Altera Pars δεν θα µπορούσε ποτέ πιθανόν να παρασταθεί στη σεµνότυφη πολιτικά και εξαχρειωµένη κοινωνικά Κούβα του τελευταίου εν ζωή (φυτοζωή) υπαρκτού σοσιαλισµού. Απόδειξη πως το κείµενο αυτό έγινε παράσταση στην Ισπανία και την Αργεντινή, όχι βέβαια στην Αβάνα της Κούβας, όπου γεννήθηκε και σπούδασε αρχιτέκτονας ο συγγραφέας Κάρλος Φερέρα. Ο Φερέρα στο έργο του «Η αόρατη αλυσίδα», µονόλογοι τριών τρίδυµων γυναικών που, λόγω ακριβώς της οµοιότητας εκτελούνται από µία και µόνη ηθοποιό, αναλύει και διεκτραγωδεί την αδιέξοδη ζωή µιας οικογένειας που ο πατέρας είναι αιµοµίκτης. Το ευφυές εύρηµα του Φερέρα είναι ότι οι τρεις αυτές αδελφές φέρουν τα ονόµατα Ολγα, Ειρήνη, Μάσα των αδελφών του τσεχοφικού αριστουργήµατος. Χωρίς καµιά άλλη σύνδεση µε το δράµα εκείνων ή µε την υπόθεση και το υπόβαθρο εκείνης της εποχής ή της κοινωνίας της. Ο συγγραφέας θέλει απλώς να υποβάλει την ιδέα µιας διαχρονικής ιστορίας για τρεις γυναίκες σε µια επαρχία, όπου γης, και στις συνθήκες που οδηγούν στην ενδοοικογενειακή βία, στην κακοποίηση και στα παρεπόµενά τους. Χωρίς να φτάνει σε παράδοξα ο συγγραφέας εκµεταλλευόµενος την οµοζυγική οµοιότητα των τριών αδελφών µπλέκει τις ιστορίες, ώστε ο πατέρας να βιάζει άλλη από τις δύο κόρες και ένας εραστής να παντρεύεται άλλη αδελφή από εκείνη µε την οποία κοιµήθηκε! Παρ’ όλο που οι τρεις αδελφές µοιάζουν σαν τρεις σταγόνες νερό έχουν τελείως διαφορετική ιδιοπροσωπεία, ιδιοσυγκρασία και ψυχολογικές στρατηγικές. Η συντηρητική και σεµνότυφη, η διανοούµενη και η έκδοτη στις ηδονές. Η νοικοκυρά, η αδιάφορη και αποστασιοποιηµένη και η συνειδητή πόρνη, πόρνη πριν από τον πατρικό βιασµό. Οι τρεις αδελφές του Φερέρα είναι εικόνες µιας κοινωνίας που το διάνυσµά της έχει δύο άκρα, στο ένα η αποµόνωση, η υστερία, η κατάθλιψη, στο άλλο άκρο η αλητεία, η πορνεία, η ασυδοσία, ο κυνισµός και ανάµεσα η κτηνώδης αδιαφορία και ο αυτισµός, κοινωνικός και πνευµατικός. Η Χατζηεµµανουήλ κέντησε µια θεατρική και συχνά ωµή µετάφραση σε συνεργασία µε τον ∆ηµήτρη Ψαρρά. Η ∆ήµητρα Αράπογλου σκηνοθέτησε τους τρεις µονολόγους µε ακρίβεια στη διάκριση των ψυχολογικών χαρακτηρολογικών ιδιαιτεροτήτων. Η Ελενα Χριστούλη (σκηνικά), η ∆έσποινα Χειµώνα (κοστούµια), ο Βασίλης Κλωτσοτήρας (φωτισµοί) και η Ελβίρα Μπαρτζώκα (κίνηση) δηµιούργησαν έξοχο περιβάλλον. Βρίσκω πως η µουσική που έγραψε ο Μάριος Αριστόπουλος ξεπερνάει τα όρια µιας ατµοσφαιρικής συνθήκης. Ηταν σε βάθος σχόλιο. Η Μίνα Χειµώνα έχει πλέον κατακτήσει µιαν ωριµότητα που κατορθώνει µε λιτά µέσα να αναδεικνύει βαθιές ψυχικές συναισθηµατικές χαράξεις. ∆εν είναι ο θαυµάσιος τρόπος που περνάει από ρόλο – µονόλογο σε ρόλο – µονόλογο τριών διαφορετικών χαρακτήρων και τύπων. Είναι πώς έφτασε να αποτυπώσει σκηνικά το ζητούµενο από τον συγγραφέα, το ότι στα καθηµερινά δράµατα πίσω από τους τοίχους του αστικού ηθικού κιβωτίου υπάρχει ένα τραγικό ρίγος, µια ύβρις που δυστυχώς στην εποχή µας δεν υπάρχει. Άττη και Νέµεσις.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΙΑ ΤΗΝ “ΑΟΡΑΤΗ ΑΛΥΣΙΔΑ” ΣΤΗ ΝΕΤ
