της Caryl Churchill
Το θεατρικό έργο «Η περίπτωση Σρέμπερ» αναφέρεται σε πραγματικά πρόσωπα και συγκεκριμένα στον Πρόεδρο του Εφετείου και καθηγητή της Νομικής στη Δρέσδη, Ντάνιελ Πάουλ Σρέμπερ (1842-1911) και το γιατρό του, δόκτορα Βέμπερ.
Ο Πρόεδρος Σρέμπερ υπήρξε έγκλειστος σε ψυχιατρικά άσυλα επί μία δεκαετία λόγω των παραληρηματικών του ιδεών, τις οποίες κατέγραψε στο μνημειώδες έργο του «Απομνημονεύματα ενός νευρασθενούς» (1903).
Το τολμηρό αυτό ντοκουμέντο με τις τόσο ακριβείς, όσο και συγκλονιστικές περιγραφές της σωματικής του κατάστασης, αποτελεί ακόμη και σήμερα πολύτιμο θεραπευτικό υλικό και αξιοποιήθηκε από το Σίγκμουντ Φρόιντ στη θεωρία του για τη παράνοια και το ναρκισσισμό.
Το κλασικό πλέον ιστορικό ασθενείας «Ο Πρόεδρος Σρέμπερ» δημοσιεύτηκε το 1911, λίγους μόνον μήνες πριν το θάνατο του Σρέμπερ, χωρίς ποτέ οι δύο άνδρες να συναντηθούν.
Ο Σρέμπερ οικοδόμησε ένα παρανοϊκό σύστημα που αξίζει το χαρακτηρισμό του Φρόιντ «Έργο τέχνης της ψυχής».
Υπέφερε από μια βασανιστική μανία καταδίωξης, έβλεπε τον εαυτό του ως θύμα φοβερών ομοφυλοφιλικών επιθέσεων από την πλευρά του «σωτήρα» γιατρού του.
Βρισκόταν σε επικοινωνία με το Θεό και με ένα πολύπλοκο σύστημα ακτινών. Παράλληλα σε συνδυασμό με διάφορες μυθολογικές παραστάσεις και ιδέες μεγαλομανίας ήταν κλητός να λυτρώσει τον κόσμο και να του δώσει τη χαμένη του μακαριότητα, υπό την προϋπόθεση όμως ότι πρώτα θα μεταμορφωθεί από άνδρας σε γυναίκα. Έτσι θα γινόταν γεννήτορας ενός νέου, ανώτερου ανθρώπινου γένους, ιδέα που συμπυκνώνει με τρομακτική ενάργεια, σχεδόν προφητικά, την επερχόμενη παραφροσύνη του ναζισμού στη χώρα του.
Στο πρόσωπο του Σρέμπερ συναντιούνται αριστοτεχνικά η ψυχανάλυση και η νευροβιολογία, η πολιτική και η θρησκεία, η τέχνη και η καταπιεσμένη σεξουαλικότητα. Η εποχή του βέβαια, μια μεταβατική περίοδος τρέλας και μελαγχολίας, ανάμεσα στον 19ο και 20ο αιώνα θυμίζει έντονα τη δική μας.
Οι αναλογίες δε ανάμεσα στον μικροκοινωνικό δεσποτισμό του Σρέ-μπερ και τον μακροκοινωνικό δεσποτισμό του Ναζισμού, τη νέα τάξη πραγμάτων, είναι ιδιαίτερα εμφανής όπως επισημαίνει και ο νομπελίστας Elias Canetti.
Η «περίπτωση Σρέμπερ» αποτέλεσε ένα πρώτης τάξεως υλικό για την Caryl Churchill, που έγραψε σε μια γλώσσα λιτά ποιητική, ένα δραματικό παραλήρημα με χιούμορ και τόλμη, αρχικά για το ραδιόφωνο του BBC το 1971.
Η παράσταση, παραγωγή του Φεστιβάλ Νάξου (www.naxosfestival.gr) στο πλαίσιο του εφετινού του προγράμματός τέχνη και τρέλα, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη χώρα μας, σε μια πρώτη μορφή στις 3 και 4 Αυγούστου 2008 στον Πύργο Μπαζαίου με μεγάλη απήχηση σε κοινό και κριτικούς.
Κριτική για τη παράσταση του θεατρολόγου Δημήτρη Τσατσούλη, δημοσιεύεται στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ.
Η παράσταση με νέα επεξεργασία κλινικής καθαρότητας, θα παρουσιαστεί και στην Αθήνα από 1 έως 16 Νοεμβρίου 2008 στο θέατρο Altera Pars.
Η παράσταση αποδίδει στην τρέλα τη μεγαλοπρέπεια και το δράμα που της ανήκουν διερευνώντας τις σκηνικές αναπαραστάσεις της ψυχικής ασθένειας με σωματικούς κώδικες και βιωματικές πρακτικές πέρα από στερεότυπα, εγκαινιάζοντας μια νέα θεατρική γλώσσα έκπληξη «κοντά στο όνειρο και το γεγονός» κατά τον Antonin Artaud.
Το σώμα γίνεται σημείο συνάντησης της δραματικής διαδικασίας με την κοινωνική κατάσταση, του δραματικού ρόλου με τον κοινωνικό ρόλο μέσα από τις τεχνικές και τη φόρμα του καμπαρέ, όπου ο μικρόκοσμος του Σρέμπερ συναντάται με τον μακρόκοσμο του Ναζισμού.
